Ten, kto szuka korzyści dla innych osób, nie jest niesprawiedliwy, ale od tego, kto tylko zamierza coś uzyskać, zawsze wychodzi kiełek niesprawiedliwości. Ten nie pochwala innych bliźnich zbierających pochwały, dąży do wywyższenia siebie, wznieca kłopoty i cierpi męki z powodu swojej postawy serca, która została wypaczona przez diabła.
Niesprawiedliwi w końcu usłyszą przerażające słowa sądu, że ich imiona nie zostaną zapisane w księdze życia i że nie mogą odziedziczyć Królestwa Bożego. Proszę pamiętać, że tylko błogosławione serce, które stara się dzielić dobrem z innymi, może znaleźć swoje imię zapisane w księdze życia i otrzymać pochwałę od Boga. I zawsze czyńcie zwyczaj naszego misyjnego życia w dobrym duchu! czy warto się modlić?
Losy żebraka, który był skąpy w hojności
Pewnego razu król, w cywilnym ubraniu, robił obchód, by sprawdzić ogólne warunki życia ludzi i natknął się na żebraka. Król poprosił tego żałosnego żebraka, który chwycił go za ramiona i bez przerwy błagał o jałmużnę:
„Jeśli najpierw dasz mi jedną rzecz ze swojego majątku, to i ja ci coś dam!”.
Żebrak pomyślał przez chwilę, wziął kolbę kukurydzy ze swojej miski z żebranymi rzeczami, takimi jak dynia, ziemniaki itp. i niechętnie dał królowi tylko trzy ziarna z kolby. Dotychczas prowadził życie, które znało tylko branie, a nigdy dawanie; tym razem więc był szczególnie hojny. Król spojrzał na trzy ziarna kukurydzy w jego dłoni, a następnie polecił jednemu ze swoich służących, aby włożył do ręki żebraka grudkę złota wielkości trzech ziaren kukurydzy.
Gdyby jednak ów żebrak podał mu całą kolbę kukurydzy, ziemniaka lub nawet dużą dynię, otrzymałby bryłkę złota odpowiedniej wielkości. Ale ponieważ zawsze był biorcą i nic nikomu nie dawał, mógł otrzymać tylko błogosławieństwo wielkości trzech ziaren kukurydzy. Odpowiednio, osoba, która nie jest przyzwyczajona do dawania innym, nie może oczekiwać wielkiego błogosławieństwa, ponieważ nie jest w stanie dać nic wielkiego.
Życie usprawiedliwione przez Ewangelię to okazywanie najpierw miłości
Kiedy widzę członków rodziny, którzy codziennie rozdają bogate słowem jedzenie, modlą się za słabych ludzi i troszczą się o potrzebujących członków, często zdarza się, że za każdym razem jestem przytłoczony i wzruszony ich serdecznością. Możemy równie dobrze uznać takie okazywanie miłości za życie zgodne z Ewangelią.
Zgodnie z powiedzeniem „Bardziej błogosławione jest dawać niż otrzymywać”, prosimy o jak najhojniejsze obdarowanie parafian! I nawykowo szukajcie okazji, by najpierw wyciągnąć pomocną dłoń! Jeśli rozważysz, co mógłbym zrobić dla Boga, zgromadzenia i całej ludzkości, i z wielką gorliwością i pilnością wykonasz te uczynki miłości, to może nie tylko uniżysz się w tym procesie, ale i twoje serce się rozszerzy.
Członkowie kościoła w Syjonie, którzy wierzą w prawdziwego Boga, oferują pewne korzyści całemu światu z sercem Chrystusa. Kiedy wszyscy członkowie rodziny są całkowicie wypełnieni tym duchem dawania, praca ewangeliczna przyjdzie jeszcze szybciej.
Kiedy Bóg przyjdzie jako sędzia na Sądzie Ostatecznym, każdy członek kościoła otrzyma od Boga nagrodę według swoich dzieł. Ci, którzy podzielili się czymś dobrym ze swoimi bliźnimi, otrzymają obfitą nagrodę, jak również pochwałę od Boga, a innym, którzy głosili słowa Boże swoim bliźnim, Bóg udzieli wielkiej pochwały za ich piękne kroki.
Z tego powodu wszyscy chcemy stać się dziećmi Bożymi, które przekazują prawdziwego ducha Bożego, będąc jeszcze bardziej gorliwymi w dzieleniu się prawdą o zbawieniu, pokarmem dla duszy i okazywaniu miłości bliźnim. Ponadto życzę wam, abyście prowadzili życie zgodne z Ewangelią we wszystkich dziedzinach i należeli do świętego ludu Królestwa Niebieskiego, który jest obficie błogosławiony przez Boga.
JAK ŻYJESZ, TAK UMIERASZ
To przysłowie ma wiele zalet. Zanim umrzemy, doświadczamy wielu małych śmierci. Puszczanie rzeczy, które kochamy, radzenie sobie z rozczarowaniami, przyjmowanie wyrzeczeń: Wszystko to jest jak ćwiczenie w umieraniu. Ci, którzy żyli hojnie, prawdopodobnie będą mieli łatwiejszą śmierć niż ci, którzy dbali tylko o siebie i chcieli mieć życie jako „ostatnią szansę” dla własnej przyjemności.
Jak się żyje, tak się umiera. Nie należy jednak tego przysłowia stosować jeden do jednego do każdego życia i śmierci. Śmierć wczesnego dziecka, nowotwór, który powoduje, że człowiek umiera w kwiecie wieku, śmierć w wypadku: wszystkich tych śmierci nie wolno po prostu przypisywać osobistej winie w życiu. Podobnie jak życie, śmierć pozostaje wielką enigmą, tajemnicą.
Nikt nie potrafi tego w pełni wyjaśnić. Jakże często śmierć jest dla nas nierozwiązywalnym znakiem zapytania. Wszyscy musimy umrzeć, ale dlaczego, kiedy, jak, nie mamy gotowej odpowiedzi.
Dzisiejsza uroczystość Wniebowzięcia Maryi daje odpowiedź na odwieczne ludzkie pytanie o sens życia i śmierci. Kościół nazywa to „Wniebowzięciem Maryi do nieba”. Ale czy dziś rzeczywiście chodzi o śmierć? Maryja nie umarła, ale została „podniesiona ciałem i duszą do nieba”. Chrześcijanie wschodni nazywają dzisiejsze święto „Zaśnięciem Maryi”.
A wspólna tradycja Wschodu i Zachodu chrześcijaństwa zakłada, że grób Maryi był pusty, czyli że nie doświadczyła ona zwykłych dla nas konsekwencji śmierci. Z wiarą mówimy w prostych słowach: Jezus, Jej Syn, nie zostawił Maryi, Jej Matki, w grobie, ale wziął Ją jako pierwszą ze stworzeń już teraz całkowicie do siebie z ciałem i duszą.
I wtedy dokładnie stosuje się wspomniane na początku przysłowie: Jak się żyje, tak się umiera. Maryja żyła tak z ufności, wierzyła tak głęboko, że Jej umieranie było pójściem do domu, spełnieniem tego, co już dawno przeżyła. Nie mamy dokładnej tradycji, kiedy i gdzie Maryja zakończyła swoje ziemskie życie, czy w Jerozolimie, jak mówi jedna tradycja, czy w Efezie, gdzie udała się z Janem, według innej tradycji. Ewangelie podają też tylko skąpe wiadomości o jej życiu. Ale te wystarczą, by dać nam obraz jej nastawienia do życia.